Deze week was de aftrap van de Israelische verkiezingen op tv. Lekker ouderwets, met van die spotjes, zoals we die in Nederland ook nog steeds kennen. Het verschil: hier zijn het complete tv-programma’s.
De eerste avond heb ik bijna vijf kwartier stil moeten zitten om de show van begin tot einde te zien.
Hoewel interessant om te zien wat de politieke partijen de kiezer beloven (opmerkelijk populair: betere ouderenzorg, ook door de ultra-orthodoxe Shas die al jaren in de regering zit maar dat kennelijk tot nu toe achterwege liet), is zo’n tv-avond geen onverdeeld genoegen. Op de kop af 73 minuten, zonder onderbreking het ene spotje na het andere – soms is volstrekt onduidelijk of je al bij een nieuwe partij bent aanbeland – het ene nog tenenkrommender dan het andere.
En dat gaat zo nog door tot 22 januari, elke avond, op drie zenders. Hoera.
Zoveel zendtijd is trouwens niet helemaal overbodige luxe, want er doen maar liefst 34 partijen mee aan de verkiezingen. Iedereen die een zekere bevolkingsgroep vertegenwoordigt (en er zijn nogal wat te onderscheiden groepen in dit multi-religieuze-multi-nationale land), en iedereen met een beetje ego begint hier zijn eigen partij.
Zomaar een greep uit het nieuwe aanbod:
- Yair Lapid, een populaire voormalige tv-presentator, probeert de seculiere anti-ultra-orthodoxe kiezer te verleiden met ‘Er is een toekomst’ (Yesh Atid).
- Tzipi Livni, die eerder uit Kadima stapte (een partij die overigens vorige keer de grootste werd, maar nu op sterven na dood is) is ‘De beweging’ (HaTnuah) begonnen.
- Rabbijn Chaim Ansellem doet mee met ‘Am Shalem’. Hij werd eerder uit de ultra-orthodoxe Shas verwijderd omdat hij vindt dat alleen echte slimmerikken het voorrecht hebben hun hele leven aan de Torah-studie te besteden, en dat de rest deel moet nemen aan de samenleving, inclusief dienstplicht.
- En dan hebben ook Aryeh Eldad and Michael Ben-Ari een eigen partij opgericht, twee politici die befaamd zijn om hun radicale, anti-Palestijnse uitlatingen. ‘Sterk Israel’ (Otzma LeyIsrael) heet de nieuwe radicaal-nationalistische loot aan de rechtse boom. Partijstandpunt, kortweg: een staat voor de Palestijnen? Belachelijk.
- Heb ik het nog niet eens gehad over ‘Nieuw Land’, ‘Hoop op verandering’, ’Financien’, of de partij van rabbijn Yitzhak (agenda: brood 1 shekel en allemaal terug naar het geloof).
Jawel, er valt weer een hoop te kiezen voor de Israelische kiezer. En wie de moed vindt om er een tijdje voor te gaan zitten, kan op tv zelfs uitvinden wat de tientallen partijen te bieden hebben.
